بازطراحی زیرساخت های حمل و نقل با هدف ایمنی و دوری از اتومبیل محوری

در حالیکه امروزه ما می توانیم نحوه آماده شدن پیتزا را از لحظه ورود تا خروج از اجاق دنبال کنیم، برای میلیون ها نفر که به حمل و نقل عمومی متکی هستند، بیرون از خانه و در ایستگاه منتظر اتوبوس بودن، بدون هیچ راهی برای دانستن زمان رسیدن آن یک تجربه کاملاً معمول است. امروزه تنها بخش كمی از بودجه حمل و نقل عمومی به نوآوری و فناوری اختصاص یافته است كه به همین دلیل از سایر بخش ها به طور چشمگیری عقب است. فناوری در افزایش معنادار تحرک و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای امروزه تاثیر بسزایی دارد. اما در ایران سیاست ها و مکانیسم های بودجه ای که بتواند شهرها را به طور گسترده به این نوآوری ها سوق بدهد وجود ندارد. امروزه و با افزایش هزینه های سوخت اتومبیل شخصی بار مالی زیادی را برای بسیاری از خانوارها به همراه دارد و مالکیت وسیله نقلیه پس از مسکن به عنوان دومین هزینه خانوار محسوب می شود و منبعی برای افزایش هزینه ها می باشد. البته کسانیکه از اتومبیل شخصی خود استفاده میکنند، حمل و نقل عمومی مقرون به صرفه تر و راحت نمی بینند. در نتیجه وقت آن است که از تمرکز بیش از حد خود روی پروژه های بی حاصل عبور کنیم و برنامه ریزی های مناسبی را در جهت  استقرار حمل و نقل عمومی هوشمندتر  در شهرها و جوامع روستایی اتخاذ کنیم.

بین سطح درآمد افراد در جامعه و زمان رفت و آمد آنان یک رابطه معکوس وجود دارد، هرچه سطح درآمد افراد در جامعه پایین تر باشد ، زمان رفت و آمد آنان طولانی تر میشود. در نتیجه فرآیند گسترش و افزایش خدمات مترو ، اتوبوس و راه آهن شهری باید به سمت محله های محروم کشیده شود. این درسی است که نیاز به یادگیری مجدد دارد: سیستم های حمل و نقل جمعی قوی و گسترده بعنوان کاتالیزوری برای رشد اقتصادی، باعث افزایش دسترسی به مسکن ، آموزش و اشتغال می شوند و همچنین مراقبت های بهداشتی و غنای فرهنگ یک شهر را برای همه تقویت می کنند.

شرکت های خودروسازی و مهندسان حمل و نقل در بسیاری از کشورها از سرعت وسیله نقلیه به عنوان یک موفقیت برای جاده ها استفاده میکنند. این معیار که اغلب به عنوان “سطح خدمات” شناخته می شود ، فقط میزان جریان خوب ترافیک خودرو را اندازه گیری می کند و منجر به ایجاد یک استراتژی حمل و نقل ملی متمرکز بر مهمترین راه توسعه جاده ها شده است. به عنوان یک عارضه جانبی ناخواسته ، این وسواس در سرعت باعث شده است که بسیاری از جوامع هزاران کیلومتر جاده داشته باشند که بسیاری از آنها مخصوصاً برای افرادی که ماشین ندارند ، ناکارآمد و خطرناک هستند. سیستم حمل و نقل ماشین محور منبع شماره یک انتشار گازهای گلخانه ای است و ما را به سمت بحران جهانی آب و هوا سوق داده و می دهد. اگر می خواهیم میزان انتشار گازهای گلخانه ای را كنار بگذاریم و خیابان ها را ایمن تر كنیم ، مردم باید در مسافرت های دارای مسیركوتاه اتومبیل شخصی خود را کنار بگذارند و از پیاده روی ، دوچرخه سواری یا حمل و نقل عمومی استفاده کنند. برای دستیابی به این تغییر ، باید زیرساخت های حمل و نقل دوباره بازطراحی شوند تا ایمنی در اولویت اصلی قرار گیرد. با دور شدن از معیارهای قدیمی سرعت خودرو و ازدحام ترافیک ، می توانیم تمرکز خود را بر ایجاد زیرساخت هایی بگذاریم که مردم را به حرکت در می آورد نه خودروها. با دور شدن از سیاست های خطرناک اتومبیل محوری و تأکید بیشتر بر ایمنی در زیرساخت های حمل و نقل ، ما این فرصت را به خود میدهیم که ایمنی را به عنوان اصل اساسی سیستم حمل و نقل کشورمان قرار دهیم. اگر با در نظر گرفتن ایمنی شروع به طراحی مجدد خیابان ها کنیم ، مردم از سلامتی و شادی بیشتری برخوردار میشوند و زمان کمتری را در اتومبیل خود سپری می کنند. دسترسی راحت مردم به افراد ، کالاها و خدمات دیگر از طریق شبکه های حمل و نقل ، که مردم را سریعتر به مقصد منتقل می کنند و الگوهای استفاده از زمین ، که مردم ، کالاها و خدمات را در فضا توزیع می کنند ، حاصل می شود. بنابر این سهولت دستیابی به افراد ، کالاها و خدمات دیگر معیار مهمی برای کارآیی شهری است.